O kadar müsait değil ki kalbim. Taşımaya! Yorgunları, yoranları. (Şimdi burada yorganları* desem ne yersiz olur di’mi aslında olmaz, sembolik bir anlatım olur, evet bence olur. Metaforun hası olur.) Yaralarını -kendi- görmeyip başkalarınınkinin üzerine basanları, ergen halleşmelerini bitirememiş koca elli, koca ayaklı, minik frontal loblu büyükleri, farkında olmayanları, zalimleri, hasta…

Rahatlamak, paylaşmak, hafiflemek ya da sadece anlatmak için anlatır insan bazen. Sığınmak için şuncağız kedileyin, dinleyenin gölgesine. Korunmak kelimelerin sayesinde. Yargılanmak, akıl almak, “ben demiştim”lere, “belki o da şundan böyle yapmıştır”lara maruz kalmak, doğruları duymak için -ki bilir zaten o doğruları pekâlâ,” değil. Sadece anlatmak, sadece dinlenmek ve sonrasında da…

19 Mart 2023 27 Şaban 1444 6 Mart 1439 Pazar 19.15 Düştüm. 23 Ocak 2022 Pazar günü saat on civarı. Karlı bir haftaydı ve bindiğimiz vapurun merdivenleri buz tutmuştu. …

Ben Eskiden Bir Instagram Postuydum. Merhaba, 16 Mart 2023 13.00 Dün arkadaşlarımla kendi ölümlerimiz üzerine biraz konuşunca yıllar evvel (Hepi topu iki yıl yıllar evvele tekabül eder mi yav!) (Edebilir bence.) Instagram’da paylaştığım bu yazı parçası geldi aklıma. Sevgili Instagram, ben kendisindeki hesabıma bir son verirken bana bunları depolama hakkı vermiş meğer sağ olsun. Ben de dedim…

Facebook’un yeni çıktığı zamanlar. Yazı mecram defterlerimden ekrana taşınmış. Hünkâr’la oradan buradan Kavuklu Pişekar misali ya da Karagöz Hacivat -Watson Sherlock da olur- atışıyoruz; diziler, gündem artık o günün nasibinde ne varsa. Eğlenirken düşünüyoruz. İlişkiler, insanlar, toplumsal hayat, siyaset… İnşaat sektörü de nasibini alıyor cümlelerimizden sair sektörlerin, oluşumların, insanların yanı…